Şekspir, 5-ci və 6-ci Sonnet

Üzərində hər baxışın yuva qurduğu, o gözəl naxışı,
Bu qədər incəliklə çəkən rəssam saatlar,
Bir gün həmən əllərlə,
Gözəllikdən üstün gözəlliyinə-
O qədər qəddarcasına qələm döyəcək ki, 
Çirkinliyə çevirəcək büsbütün.

O rəssam saatlar, 
Başladığı yaz tablosunu,
Qış qarının altına gümdüyü an bitirir.
Necə ki yazı qışa yönəldir,
Dayanmadan gedən zaman,
Və azdırır qorxucüm hökm sürdüyü yurdda.

Parlaq yarpaqlar solmuş, öz donmuş,

Qara bürünmüş gözəllik, vücudu çırım-çılpaq.

Budur, qışda kəsək-quma çevrilməli sözsüz,

Yayda gülaba çevrilməyən gül.

Gözəllik durduğu qədər etgili, 

Sonra, anısı da torpağa gömülür onunla birgə.

Ama qış gəlincə, gözəl üzü solsa da

Gözəl özü qalır, gülabı camda dururkən...

Qıyma qışın əski əlləri toxunsun-

Özü çəkilməmiş yaz gülünün üzünə

Tök öz xəzinəni bir cam tapıb həmən.

Qoru gözəlliyini tükənmədən özbaşına.

Halaldır sələm, borclunun ürəyindəndirsə,

Həvəslə qaytarırsa artıqlamasıyla.

Artır özünü bir qadına sələm veririb,

Birinə on qaytarsın açıq ürəklə,

Və daha on qat artıq sevinirsən, ov övladın varsa,
Üzünü görürkən hər birinin aynasında.

Hansı ölüm caynağında o güc var ki,

Yoxa çevirsin səni, dururkən nəslin?

Kəs özünə vurğunluğu, yetər, 

Qıyma o gözəlliyinə,
Ölüm yiyə dursun və böcəklər varis...

****

Sonnet 5

Those hours that with gentle work did frame

The lovely gaze where every eye doth dwell

Will play the tyrants to the very same

And that unfair which fairly doth excel.

For never-resting time leads summer on

To hideous winter and confounds him there,

Sap checked with frost and lusty leaves quite gone,

Beauty o'er-snowed and bareness everywhere.

Then were not summer’s distillation left,

A liquid prisoner pent in walls of glass,

Beauty’s effect with beauty were bereft,

Nor it nor no remembrance what it was.

  But flowers distilled, though they with winter meet,

  Leese but their show; their substance still lives sweet.

Sonnet 6

Then let not winter’s ragged hand deface

In thee thy summer, ere thou be distilled.

Make sweet some vial; treasure thou some place

With beauty’s treasure, ere it be self-killed.

That use is not forbidden usury

Which happies those that pay the willing loan;

That’s for thyself to breed another thee,

Or ten times happier, be it ten for one.

Ten times thyself were happier than thou art,

If ten of thine ten times refigured thee.

Then what could death do if thou shouldst depart,

Leaving thee living in posterity?

  Be not self-willed, for thou art much too fair

  To be death’s conquest and make worms thine heir.