Şekspir, 4-cü Sonnet

Şekspir, 4-cü Sonnet:

Keçici bu gözəllik...
Nəçün öz başına sovurursan,
Sənə buraxılmış bu mirasi büsbütün?

Pay deyil, borcdur həyatın verdiyi,
Özgür doğulmuş hər bir insan adını,
Pay siyahisində görə bilərsən təbiətin.

Ah, gözəllik simici, xəsiscəsinə-
kimsəyə buraxmaq istəməzsənmi,
O qədər təmənnasız səninçün-
Miras buraxılmış gözəlliyi?

Ah qazancsız yazıq gənc,
Sərvətinə artdımi,
Sələm verərkən sağ cibindən soluna?

Əlaçıqlıqmı yoxsa, vücudunu ovcuna tökmək?
Nə qədər şirin olsa da, bir yalan qədər ancaq.

Torpağın altına gedirkən, üstünə buraxdığın nə?
Miras burax gözəlliyini nəsillərə, aldığın kimi,
Gömülməsin səninlə birlikdə istərsən...


*****
SONNET 4
Unthrifty loveliness, why dost thou spend
Upon thyself thy beauty's legacy?
Nature's bequest gives nothing but doth lend,
And being frank she lends to those are free.
Then, beauteous niggard, why dost thou abuse
The bounteous largess given thee to give?
Profitless usurer, why dost thou use
So great a sum of sums, yet canst not live?
For having traffic with thyself alone,
Thou of thyself thy sweet self dost deceive.
Then how, when nature calls thee to be gone,
What acceptable audit canst thou leave?
Thy unused beauty must be tomb'd with thee,
Which, used, lives th' executor to be.