Şekspir: Ömür 7 səhnəli bir teatrdır, "Necə istərsən" əsərindən

Bir teatr zalıdır həyat,
Hər kəs buraya girişi, gedişilə bir aktyor,

Bir çox rollarda bulunur hər insan-
Yeddi rol oynar zaman-zaman:

Öncə,
Dayənin üstünə qusub, ağlaqan bir körpə

Sonra parlaq üzlü məktəbli bir uşaq,
Çiynində antası ilə,
Məktəbə doğru ilbiz kimi yavaş.

Sonrası bir aşiq,
Vulqan tüstüsü ahında,
Və sevgilinin önündə kədərli mahnısı uca.

Sonra bir əsgər,
Ürəyində güclü and,
Aslan yalı kimi saqqalı,
Sayğıya qısqanc, döyüşə gözlənilməz
Və cumanda qıvraq,
Köpükcə dəyərsiz ad-san üçün
Top ağzına da verər kəndini.

Ama sonra, yetgin.
Yağlı toyuq yeməkdən şişman,
Quru baxışlar və qaydasında kəsilmiş saqqali,
Ağıllı sözləri və ardısı kəsilməz məsəllər ilə,
Beləcə rolunu oynar.

Altıncı səhnə,
Cılız bir qoca,
Damaşnisi ayağında
Burnunun ucundakı gözlük, yanında pul dağarcığı,
Hələ də əynindəki gənclik şalvarı acar,
Ama suya getmiş artıq, bacaqları gen,
Və gürultulu səsi artıq, uşağın cığan-vığanı.

Və bütün bu qalmaqallara son qoyan səhnə:
İkinci körpəlik dövrünü yaşamaq,
Daha huşsuzcasına,
Dişsiz, gözsüz, dadsız və heçnəsiz..

*****


All the world's a stage,
And all the men and women merely players;
They have their exits and their entrances;
And one man in his time plays many parts,
His acts being seven ages. At first the infant,
Mewling and puking in the nurse's arms;
Then the whining school-boy, with his satchel
And shining morning face, creeping like snail
Unwillingly to school. And then the lover,
Sighing like furnace, with a woeful ballad
Made to his mistress' eyebrow. Then a soldier,
Full of strange oaths, and bearded like the pard,
Jealous in honour, sudden and quick in quarrel,
Seeking the bubble reputation
Even in the cannon's mouth. And then the justice,
In fair round belly with good capon lin'd,
With eyes severe and beard of formal cut,
Full of wise saws and modern instances;
And so he plays his part. The sixth age shifts
Into the lean and slipper'd pantaloon,
With spectacles on nose and pouch on side;
His youthful hose, well sav'd, a world too wide
For his shrunk shank; and his big manly voice,
Turning again toward childish treble, pipes
And whistles in his sound. Last scene of all,
That ends this strange eventful history,
Is second childishness and mere oblivion;
Sans teeth, sans eyes, sans taste, sans everything.