Acgöz zaman, kütəlt caynağını aslanların,
Burax torpaq gözünə təpəsin canlıları büsbütün
Çək tamahdişini yirtici qaplanın çənəsindən, çək
Və yandır Zümrud quşunu öz külündə,
Ötüşdükcə fəsillərı dəyiş: -sıxıcı, sevindirici-
Və ürəyin nə istərsə dit,
Bu tükədici torpaq, və bu vəhşi həyatda,
Boğazında yağ olsun!
Ama çəkin, gözəl alnına düşməsin sevgilimin-
Barmaq izlərin, saqın bu iyrənc cinayətdən.
Çəkmə əski qələminlə üzünə cizgilər, saqın,
Burax necə var, əsirlər boyu qalsın gəncliyi,
Və gözəllik örnəyi olsun bütün nəsillərə.
Ah, qarı dünya! sözünü tutmasan da belə,
Onun gözəlliyi əbədi yaşayacaq şeirlərimdə...
Devouring Time, blunt thou the lion’s paws,
And make the earth devour her own sweet brood;
Pluck the keen teeth from the fierce tiger’s jaws,
And burn the long-lived phoenix in her blood;
Make glad and sorry seasons as thou fleet’st,
And do whate'er thou wilt, swift-footed time,
To the wide world and all her fading sweets;
But I forbid thee one most heinous crime:
O carve not with thy hours my love’s fair brow,
Nor draw no lines there with thine ántique pen.
Him in thy course untainted do allow
For beauty’s pattern to succeeding men.
Yet do thy worst, old Time; despite thy wrong,
My love shall in my verse ever live young.
No comments:
Post a Comment