Şekspir, Sonnet 21

Qanımda yoxdur, başqa şairlərdək,

Şeirində bər-bəzəkli gözəllikdən coşub-daşan,

Göyləri yerə endirib və sevgiliylə uzlaşdıran,

Sevdiyini bütün gözəlliklərlə tutuşduran,

Üz-üzə qoyub onunla, 
Birər-birər günəşə-aya,

Və torpaq-dəniz altında büsbütün xəzinələrə,

İlk-bahar çiçəyinə və nadir hər şeyə bənzədən.

Göylərin havasını udub, sonra adını söyləyən.

Ah, burax sevgimdə doğru, şeirimdə gerçək olum bir az.

İnan ki, sevgilim bütün gözəllər qədər qözəl,

Və gözləri göydəki ulduzlardan da sönük,

Burax şayiə şairləri yazsınlar necə istərlər,

Satışa çıxarmağa bir şeyim yox, 
Öyməklə tükədim ömrü...

So is it not with me as with that Muse,
Stirred by a painted beauty to his verse,
Who heaven itself for ornament doth use
And every fair with his fair doth rehearse,
Making a couplement of proud compare
With sun and moon, with earth and sea’s rich gems,
With April’s first-born flowers, and all things rare,
That heaven’s air in this huge rondure hems.
O! let me, true in love, but truly write,
And then believe me, my love is as fair
As any mother’s child, though not so bright
As those gold candles fixed in heaven’s air:
Let them say more that like of hearsay well;
I will not praise that purpose not to sell.

Şekspir, 20-ci sonnet...

Üzünə incə qadın cizgiləri salmış rəssam təbiət,

Ah oğlan, 

könlümün dərdi və sevgili məşuqum.

Köksündə qadının kövrək ürəyi çırpınar,

Ama qadınlarda olduğu kimi yox- vəfasız, tez dönən-  

Gözlərin qadın gözlərin də parlaq - ama az gəzən-

İksir baxışların qızıla döndərər hər şeyi, toxununca,

Və kişilərin baxışını, qadınların ürəyini çəkər-

Bütün görkəmlərdən üstün, o oğlan görkəmin.

Səni öncə qadın yartamışmış, sonra bayılmış,

Sonra vurulmuş dəlicəsinə öz yaratdığına,

Və sənə artırmış məni yenildəni, bilirsən-

Təbiətin artdığındandır özümünkü edəməm səni,

Qoy qadınların ləzzəti olsun sənə artılan,

Burax onlara bədən xəzinəni, 

Mənə sevgin yetər...

A woman’s face, with nature’s own hand painted,

Hast thou, the master-mistress of my passion;

A woman’s gentle heart, but not acquainted

With shifting change, as is false women’s fashion;

An eye more bright than theirs, less false in rolling,

Gilding the object whereupon it gazeth;

A man in hue, all hues in his controlling,

Which steals men’s eyes and women’s souls amazeth.

And for a woman wert thou first created,

Till nature as she wrought thee fell a-doting,

And by addition me of thee defeated,

By adding one thing to my purpose nothing.

  But since she pricked thee out for women’s pleasure,

  Mine be thy love, and thy love’s use their treasure.

Şekspir, 18-ci sonnet

Səni bir yaz gününə bənzədimmi?
Ama sən daha sevimlisən, daha mülayim.
Titrədər sonbahar qonçasını sərt yellər
Və bir göz qırpımında keçər qısa yaz,
Göyün gözüdür parlaq günəş,
Ama bir an parlaq,
Sonra altın üzü bulut altında solğun.

Tükənir bütün gözəlliklər,
Dəyişildikcə doğanın axarı,
Keçincə ömür,
Ya da bir qəza olunca ansızın.

Ama sənin gözəl yazına pozuq yox,
Kimsə son qoyamaz o sonsuz gözəlliyə,
Əbədi durunca şerimdə adın.
Sonuncu insanın son nəfəsinədək!
Ölüm öyünəməz,
Səni kölgələrə azdırmaqla,
Və sonuncu gözün son qırpımınadək,
Yaşayacaq səni göstərən şerim...

تو دلپذیرتر و ملایمتر از آنی،

که قیاست کنم با روز بهاری

بادهای تند اردیبهشت می تازد به شکوفه های لطیف

و این سرای چند روز بهاری،

اجاره کوتاهی است که چون باد می گذرد

زمانی خورشید آسمانش آتشبار و سوزان،

و اغلب چهره زرینش،

پنهان در ابرهای تیره.

هر جمالی را زوالی است

و افتادنی به پای عمر، یا به دست حادثه.

اما بهار حسنت را نه پایانی است

و نه کاستی پذیرد با زمان

و تا جهان باقی است،

و جای داری در سروده های جاودانم

زبان لاف مرگ در غلاف خواهد بود

و مرگ کی تواند بالیدن،

به سرگردان کردنت در پس کوچه های تاریکش؟

ابدی است سروده هایم 

و جاودانه ات خواهد ساخت،

تا آخرین انسانی که نفسی،

یا آخرین چشمی که فروغی دارد.

مترجم: دالغا خاتین اوغلو

Shall I compare thee to a summer's day? 
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date: 
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm'd; 
And every fair from fair sometime declines,
By chance, or nature's changing course, untrimm'd;
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possession of that fair thou ow'st;
Nor shall Death brag thou wander'st in his shade,
When in eternal lines to time thou grow'st; 
So long as men can breathe or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.