Şekspir, 20-ci sonnet...

Üzünə incə qadın cizgiləri salmış rəssam təbiət,

Ah oğlan, 

könlümün dərdi və sevgili məşuqum.

Köksündə qadının kövrək ürəyi çırpınar,

Ama qadınlarda olduğu kimi yox- vəfasız, tez dönən-  

Gözlərin qadın gözlərin də parlaq - ama az gəzən-

İksir baxışların qızıla döndərər hər şeyi, toxununca,

Və kişilərin baxışını, qadınların ürəyini çəkər-

Bütün görkəmlərdən üstün, o oğlan görkəmin.

Səni öncə qadın yartamışmış, sonra bayılmış,

Sonra vurulmuş dəlicəsinə öz yaratdığına,

Və sənə artırmış məni yenildəni, bilirsən-

Təbiətin artdığındandır özümünkü edəməm səni,

Qoy qadınların ləzzəti olsun sənə artılan,

Burax onlara bədən xəzinəni, 

Mənə sevgin yetər...

A woman’s face, with nature’s own hand painted,

Hast thou, the master-mistress of my passion;

A woman’s gentle heart, but not acquainted

With shifting change, as is false women’s fashion;

An eye more bright than theirs, less false in rolling,

Gilding the object whereupon it gazeth;

A man in hue, all hues in his controlling,

Which steals men’s eyes and women’s souls amazeth.

And for a woman wert thou first created,

Till nature as she wrought thee fell a-doting,

And by addition me of thee defeated,

By adding one thing to my purpose nothing.

  But since she pricked thee out for women’s pleasure,

  Mine be thy love, and thy love’s use their treasure.