Şekspir, 5-ci və 6-ci Sonnet

Üzərində hər baxışın yuva qurduğu, o gözəl naxışı,
Bu qədər incəliklə çəkən rəssam saatlar,
Bir gün həmən əllərlə,
Gözəllikdən üstün gözəlliyinə-
O qədər qəddarcasına qələm döyəcək ki, 
Çirkinliyə çevirəcək büsbütün.

O rəssam saatlar, 
Başladığı yaz tablosunu,
Qış qarının altına gümdüyü an bitirir.
Necə ki yazı qışa yönəldir,
Dayanmadan gedən zaman,
Və azdırır qorxucüm hökm sürdüyü yurdda.

Parlaq yarpaqlar solmuş, öz donmuş,

Qara bürünmüş gözəllik, vücudu çırım-çılpaq.

Budur, qışda kəsək-quma çevrilməli sözsüz,

Yayda gülaba çevrilməyən gül.

Gözəllik durduğu qədər etgili, 

Sonra, anısı da torpağa gömülür onunla birgə.

Ama qış gəlincə, gözəl üzü solsa da

Gözəl özü qalır, gülabı camda dururkən...

Qıyma qışın əski əlləri toxunsun-

Özü çəkilməmiş yaz gülünün üzünə

Tök öz xəzinəni bir cam tapıb həmən.

Qoru gözəlliyini tükənmədən özbaşına.

Halaldır sələm, borclunun ürəyindəndirsə,

Həvəslə qaytarırsa artıqlamasıyla.

Artır özünü bir qadına sələm veririb,

Birinə on qaytarsın açıq ürəklə,

Və daha on qat artıq sevinirsən, ov övladın varsa,
Üzünü görürkən hər birinin aynasında.

Hansı ölüm caynağında o güc var ki,

Yoxa çevirsin səni, dururkən nəslin?

Kəs özünə vurğunluğu, yetər, 

Qıyma o gözəlliyinə,
Ölüm yiyə dursun və böcəklər varis...

****

Sonnet 5

Those hours that with gentle work did frame

The lovely gaze where every eye doth dwell

Will play the tyrants to the very same

And that unfair which fairly doth excel.

For never-resting time leads summer on

To hideous winter and confounds him there,

Sap checked with frost and lusty leaves quite gone,

Beauty o'er-snowed and bareness everywhere.

Then were not summer’s distillation left,

A liquid prisoner pent in walls of glass,

Beauty’s effect with beauty were bereft,

Nor it nor no remembrance what it was.

  But flowers distilled, though they with winter meet,

  Leese but their show; their substance still lives sweet.

Sonnet 6

Then let not winter’s ragged hand deface

In thee thy summer, ere thou be distilled.

Make sweet some vial; treasure thou some place

With beauty’s treasure, ere it be self-killed.

That use is not forbidden usury

Which happies those that pay the willing loan;

That’s for thyself to breed another thee,

Or ten times happier, be it ten for one.

Ten times thyself were happier than thou art,

If ten of thine ten times refigured thee.

Then what could death do if thou shouldst depart,

Leaving thee living in posterity?

  Be not self-willed, for thou art much too fair

  To be death’s conquest and make worms thine heir.

Şekspir, 4-cü Sonnet

Şekspir, 4-cü Sonnet:

Keçici bu gözəllik...
Nəçün öz başına sovurursan,
Sənə buraxılmış bu mirasi büsbütün?

Pay deyil, borcdur həyatın verdiyi,
Özgür doğulmuş hər bir insan adını,
Pay siyahisində görə bilərsən təbiətin.

Ah, gözəllik simici, xəsiscəsinə-
kimsəyə buraxmaq istəməzsənmi,
O qədər təmənnasız səninçün-
Miras buraxılmış gözəlliyi?

Ah qazancsız yazıq gənc,
Sərvətinə artdımi,
Sələm verərkən sağ cibindən soluna?

Əlaçıqlıqmı yoxsa, vücudunu ovcuna tökmək?
Nə qədər şirin olsa da, bir yalan qədər ancaq.

Torpağın altına gedirkən, üstünə buraxdığın nə?
Miras burax gözəlliyini nəsillərə, aldığın kimi,
Gömülməsin səninlə birlikdə istərsən...


*****
SONNET 4
Unthrifty loveliness, why dost thou spend
Upon thyself thy beauty's legacy?
Nature's bequest gives nothing but doth lend,
And being frank she lends to those are free.
Then, beauteous niggard, why dost thou abuse
The bounteous largess given thee to give?
Profitless usurer, why dost thou use
So great a sum of sums, yet canst not live?
For having traffic with thyself alone,
Thou of thyself thy sweet self dost deceive.
Then how, when nature calls thee to be gone,
What acceptable audit canst thou leave?
Thy unused beauty must be tomb'd with thee,
Which, used, lives th' executor to be.

Şekspirin 3-cü Sonneti:

Şekspir 3-cü sonetində, eyhamla Katolik papalar və rahibələrin subaylığını tənqid edərək, bildirir ki, üzünün önündə öz övladının gözü olmayanın, qəbir daşı olması daha yaxşı.

Burada Tövratın 28-ci fəslində Tamar xanımın hekayəsini oxumağı önərirəm. Əri Er öldükdə, qaynatası Erin kiçik qardaşı Onana deyir ki, Tamar ilə evlənsin, ancaq o hər dəfə cinsi münasibətin sonunda özünü qadında boşaltmaqdan boyun qaçırır və tanrının qəzəbinə tuş gəlib, ölür.

Güzgüyə baxıb,

Gördüyün üzə bir dillən:

Bu üz, yeni bir üz yaratmalı həmən.

Gəncliyini,

Bir körpəyə bağışla qocalığın yerinə,

Yoxsa dünyanı aldatmış,

Bir ana taleyin pozmuş olursan.

Hansı bağça kotandan üz çevirəcək qədər məğrur? 

Gül əkən bağban əlinə xor baxacaq qədər axmaq?

Və hansı ağılsız, məncil var ki,

Ürəyinə qəbir etsin bədənin?

Sən ananın güzgüsü,

Üzünə baxırkən ilk baharını xatırlar əlbət,

Sən də,

O güzgü gözlərinə baxınca körpənin,

Üzündəki qırış yerinə,

Körpəliyin görünəcək gözlərinə.

Yoxsa sənin sonundur sonsuzluğun,

Özünlə birgə qəbirə gömülür üzün....
 

Orijinalı: Sonnet No 3

Look in thy glass and tell the face thou viewest
Now is the time that face should form another;
Whose fresh repair if now thou not renewest,
Thou dost beguile the world, unbless some mother.
For where is she so fair whose uneared womb
Disdains the tillage of thy husbandry?
Or who is he so fond will be the tomb
Of his self-love, to stop posterity?
Thou art thy mother's glass and she in thee
Calls back the lovely April of her prime;
So thou through windows of thine age shalt see,
Despite of wrinkles, this thy golden time.
   But if thou live, remembered not to be,
   Die single and thine image dies with thee.

Glass: Güzgü

Whose: Onun (Güzgüdə gördüyün üzün)

Beguile: Aldatmaq. Yəni təbiət sənə gözəlliyini əmanət verib, qaytarmasan, onu aldatmış olursan.

Unbless some mother: Ana olmaq şansi olan birisindən xoşbəxtliyi əsirgəyirsən

For where is she so fair: Buna görə ki, hansı qadın o qədər gözəldir ki…(Məğrur, saymazdır ki). Uneared: Şumlanmamış torpaq.

Disdains: Lağa qoymaq, Tillage: Bağbanlıq, əkin işi

Husbandry: Həm ailə, həm də bağbanlıq anlamına gəlir.

Fond: Axmaq, Self-love: Özünə vurğun, məncil. Posterity: Doğuş

Call back: Xatırlamaq. Prime: Gəncliyin ilk baharı.

Remembered not to be: Xatirələrdə qalmaq istəməsən…

Şekspirin birinci Sonneti

Şekspirin (Shakespeare) 154 sonet toplusunun ilk 17 şeiri, doğuşla bağlıdır.

O, qədim yunan filosofu Platonun "Simpozium" əsərindən təsirlənnib.

Orada sevginin mənası gözəlliyi yenidən yaratmaqdır. İnsan o zaman nəyəsə vurulur ki, onu yenidən yaratmaq həvəsində olsun.

"Simpozium" əsərində, Sokrat Diotima adlı bir rahibənin dilindən sevgi haqda deyir ki, sevginin son qayəsi yaradılış və gözəlliyi yenidən doğmaqdır… Bütün canlılar öləsidir, onların qalarğılıq sirri yalnız doğuşdadır. Sevgi ölməzlik istəyində olmalıdır.

Şekspir birinci sonetində deyir ki, qısa ömürlü qızılgülün gözəlliyi yüzillərdən bəri hələ də durubsa, bu, onun çoxalması və doğuşuna görədir.

O zaman, hələ də düşünürdülər ki, uşaq sırf atadan doğulur, ana yalnız doğuş vasitəsidir. Buna görə də yeni-Platonçu (neo-Platonic) şairlərin hamısı -Şekspir daxil olmaqla- həmişə kişiyə vurulub, kişinin gözəlliyini öyüblər.

Buna görə Şekspirin bu 17 sonetdə sözlər oğlana ünvanlanıb. Bunlar eşcinsəl istəklər deyil, sırf Platondan qalmış bir ənənə ucbatından, şeirləri bir oğlana  ünvanlanıb, o, öz gözəlliyini, gəncliyini və varlığını yeni nəsil doğurmaqla davam etdirməlidir.

Eyni yanaşmanı İran, ərəb və öz şairlərimizdə də görürük. Son 150 ilədək, bütün sevgi şeirləri bir oğlan üçün yazılıb, qadın sevgiliyə şeir yazmaq yeni bir şeydir. Bu, eşcinsəllik deyil. Aşağıdakı sonetlərdə "Simpozium" və başqa qədim yunan şairləri, filosoflarının əsərləri və miflərdən olan örnəkləri yeri gəldikcə göstərəcəyik.

Hər zaman, Gözəlliyin artmasını istər insan, Artmaq; Qısa ömürlü qızılgül gözəlliyinin Eralarla ölməzlik sirri… Artmaq. Onsuz da, yetginin, Əli üzülməli budaqdan bir gün, Sonra xatirəsini yaşadacaq, Yerinə göyərmiş ufacıq tumurcuqlar. Ah sən, Öz parlaq gözlərinə vurğun, Canının yağındandır ışığın, yanğının, Zavallı bir şam kimi, Özünə amansız bir qənim, Qıtlığa gömüncə bolluğunu, ömrünü, Başı vəballı bir xam kimi. Yaz müjdəsi verən ayələrdir üzündəki cizgilər Dünyanın bəzəyidir iç-içə ləçəklər, Hadı, aç ovcunu gül kimi, Gömmə tumurcuğuna xəsiscə, O parlaq gözəlliyi, bir düşün. Dünyaya pay verilmiş gözəlliyin, Qıyma, didib udsun acgözcə, Bir yandan o dişsiz qəbir, Bir yandan o eşsiz sən...

Orijinalı: Sonnet No 1

From fairest creatures we desire increase,

That thereby beauty's rose might never die,

But as the riper should by time decease,

His tender heir might bear his memory:

But thou contracted to thine own bright eyes,

Feed'st thy light's flame with self-substantial fuel,

Making a famine where abundance lies,

Thy self thy foe, to thy sweet self too cruel:

Thou that art now the world's fresh ornament,

And only herald to the gaudy spring,

Within thine own bud buriest thy content,

And, tender churl, mak'st waste in niggarding:

Pity the world, or else this glutton be,

To eat the world's due, by the grave and thee.

İzahlar:

From fairest creatures: Dünyada ən gözəl məxluqlar içində, ən gözəllərinin (artmasını istəyirik)  

Increase: Artmaq. Ola bilsin İncilin Əski Çağ bölməsinin (Əhdi-Ətiq) 27, 28-ci ayəslərini xatırladır: Tanrı özünə bənzər gözəl yaratdığı insana dedi, nəslinizi artırın və yer üzünü doldurun. Ancaq Şekspir dini motivləri deyil, həmişə əski Yunan və Roma miflərini əsərlərində canlandırıb.

That thereby: Bu vasitə ilə, bu aracla.

Beauty’s rose: Roz gülü gözəllik simvoludur.

His tender heir might bear his memory: Onun körpə varisi onun xatirəsini (yenidən) doğmağa/daşımağa qadirdir.

But thou contracted to thine own bright eyes: Thou: Sən, contracted: Bağlanmısan, thine: özünün

Feed'st: Qidalandırırsan. Thy: Sənin

Famine: Qıtlıq, sonsuzluq, Abundance: bolluq

Thy self thy foe, to thy sweet self too cruel: Özünə özün düşmənsən, Öz şirinliyinə (gözəlliyinə) qarşı amansızsan

Bud: Tumurcuq. Buriest: Gömürsən. Content: İçindəkini, spermanı; həmçinin "content" ləzzət mənası daşıyır: masturbasiya

Tender churl: Nadan gənc, Kəndli gənc

Mak'st waste in niggarding: Xəsisliklə zay edirsən

Pity the world: Dünyaya rəhm et, Dünyaya qıyma

To eat the world's due, by the grave and thee: Yoxsa bu acgöz (sənin acgözlüyün) sənin və qəbirin vasitəsilə dünyanın payını (gözəlliyini) udacaq.

Şekspirin 121-ci Soneti:

Kötü görünməkdənsə, kötü olman yaxşı

Özəlliklə suç işləmədən, suçlanırkən boş-boş.

Zövq ala bilməyəcəksənsə onların gözündə pis-

Sənin gözündə düzgün görünən işlərdən.

Nəçun uyğunlatmam gərək həvəslərimi birər-birər

Tərs görən iyrənc gözlərlərin saxta təsdiqi ilə?

Yoxsa məndən də cılız güdükçülərmi-

O gücsüzlərmi yaxşı-pisə ölçü-yarğıc?

Mən olduğum kimiyəm, enilməm heç zaman

Cılızlığını göstərməyə can atan xırdaçılara bir an.

Bəlkə onlar azğın, mən haqlı, iyrənc baxışların-

Ölçüsüylə dəyərləndirir gördüklərini hamısı.

Budur onların ömürlük içində gəzdirdiyi həvəs:

Hamını kötü sanmaq, sonra kötülükləri aramaq...

Original mətn:

'Tis better to be vile than vile esteemed,
When not to be receives reproach of being,
And the just pleasure lost which is so deemed
Not by our feeling but by others' seeing.
For why should others' false adulterate eyes
Give salutation to my sportive blood?
Or on my frailties why are frailer spies,
Which in their wills count bad what I think good?
No, I am that I am, and they that level
At my abuses reckon up their own;
I may be straight, though they themselves be bevel.
By their rank thoughts my deeds must not be shown,
Unless this general evil they maintain:
All men are bad, and in their badness reign.

Şekspirin ikinci sonneti

İkinci sonetdə, Şekspir gəncə xəbərdarlıq edir ki, qocalmadan öncə, səndə olan bu gözəlliyi öz övladına bağışla.

Bu şeir döyüş və seks terminləri ilə doludur ki, bu da zamanın gözəlliklə olan döyüşünü xatırladır: Necə də yaxşı olar bir gün səndən soruşsalar ki, haraya getdi o gözəlliyin, necə oldu o gəncliyin? Uşağını göstərib deyəsən ki, heç yerə getməyib, heç yerdə itməyib, bu uşağa bağışlamışam.

Qalanı sarmış xəndək kimi, 
Bağçanı şumlayan kotan dək
Qırx ilin qış qırışı bürüyürsə alnını,

Əynindəki parlayan çəpkən,
Əprimiş çula dönüncə bir gün,
O zaman,
"Harada qaldı o gözəllik,
Harada talandı gənclik xəzinən"? - sorsalar,
Tükədici utanc, ürpədici öyünc olar,
Üz çuxurunda,
Göz batığında axtarsan.
Ama,
Necə də gözəl olur deyə bilsən bir:
"İtirmədim ki,
Tükənmədi o gözəllik… 
Haydı bəri bax körpəmə,
Ona bağışladım büsbütün".
Yenidən doğur səni qocaldığın an,
Və soyuq qanının,
Bir gəncin damarlarında axdığını gör o zaman.

Orijinalı: Sonnet No 2

When forty winters shall besiege thy brow,
And dig deep trenches in thy beauty's field,
Thy youth's proud livery so gazed on now,
Will be a totter'd weed of small worth held:

Then being asked, where all thy beauty lies,
Where all the treasure of thy lusty days;
To say, within thine own deep sunken eyes,
Were an all-eating shame, and thriftless praise.

How much more praise deserv'd thy beauty's use,
If thou couldst answer 'This fair child of mine
Shall sum my count, and make my old excuse,'
Proving his beauty by succession thine!

This were to be new made when thou art old,
And see thy blood warm when thou feel'st it cold.

Forty winters: 40 qış, 40 yaş. Besiege: Əhatə etmək, mühasirə etmək

Trenches: qala çevrəsinə çəkilmiş xəndək, Kotanın torpağa saldığı izlər

Livery: Uniforma, Kralların sarayında xüsusi geyim

Totter'd weed of small worth held: Dəyərsiz əprimiş cinder

Treasure: Xəzinə, Sperma mənası da verir. Lusty: Güclü, burada cinsi baxımdan güclü bisiri anlamına da gəlir.

To say: Cavab versən ki. Deep sunken eyes: Dərin batmış gözlərin

An all-eating shame: Hər şeyi yeyib, əridən utanc, Thriftless praise:Yersiz öymək, dəyərindən artıq, hesab-kitabsız tərif.

Beauty's use: Gözəlliyin istifadəsi, Use - həmçinin sələm pulunun faizi deməkdir. Burada insan özünü bir sevgiliyə verir, bir körpə qazanır, yəni özünü verib, artıqlaması ilə verdiyini alır. Use - həmçinin cinsi anlamı var.Fair: gözəl

Succession: Vərəsəlik, Proving: Çevrilmək.

Şekspirin 66-ci soneti

Hərşeydən yorğun,
Yalvarıram dinc bir ölümçün.

Yarayanları müflis doğan dünyada,
Yararsızların vücudu geyindiyi paltardan da ucuz,
Və xəyanətə düyünlənmiş,
Ən saf ürəklərin talei.

Utanmazca, yerini itirmiş qızıl dəyərli onur,
Və kobudca pozulmaq zorunda ismət

Şərəfi ləkələnmiş ülvi düzlüyün
Və cılızlarların əlində paslanıb polad güc

Qələmin dilini kəsmiş qılınc,
Vecsizlərdir ərdəm alanında,
Dörd nala çapıb, toz salan

Saf düzlüyə nə deyirlər? - Ussuzluq
Pisliklər önündə kölə kim? -Yaxşılıq

Ölümə sığınardım bunca iyrənc həyatdan,
Təki olmasaydı səndən ayrılmaq dərdi...

***

Tired with all these, for restful death I cry,

As to behold desert a beggar born,

And needy nothing trimmed in jollity,

And purest faith unhappily forsworn,

And gilded honor shamefully misplaced,

And maiden virtue rudely strumpeted,

And right perfection wrongfully disgraced,

And strength by limping sway disablèd,

And art made tongue-tied by authority,

And folly, doctor-like, controlling skill,

And simple truth miscalled simplicity,

And captive good attending captain ill.

Tired with all these, from these would I be gone,  

Save that to die, I leave my love alone.  

Şekspirin 29-cu Soneti

http://www.youtube.com/watch?v=X6FFtq5CEoM

Taleə yenik,
Və xalqın gözündən düşük
Atıldığıma sızlaraq için-için, tənha

Kar fələyi boşuna bezdirərkən bağırtılarla,
Özümə baxıb, lənət deyincə alın-yazıma,

Və başqasının sərvətini umurkən
Keşgə o kişi olardım,
Çevrəsindəki bol-bol dostlari ilə- deyə,
Bunun sənəti,
Onun şövkətini umduğum zaman.

Elə bir hala düşürəm ki,
Ən az ləzzət edir əlimdəki bol şeylər.

Ama səni düşünürəm bir an,
Bütün alçaldıcı fikirlərin tən-ortasında
Və özümü düşünürəm sevinərək.

Sankı səhərin gözü açılırkən, 
Qaraqabaq torpaqdan qopub,
göylərdə ötən bülbül kimi,
Qapsayır dördyanı nəğməm.

Xəyalın öylə şirin şövkət bağışlar mənə,
Öylə şirin ki,
Krallarla yerimi dəyişməyə belə qıyamam...
***

When in disgrace with fortune and men’s eyes
I all alone beweep my outcast state,
And trouble deaf heav'n with my bootless cries,
And look upon myself, and curse my fate,
Wishing me like to one more rich in hope,
Featured like him, like him with friends possessed,
Desiring this man’s art, and that man’s scope,
With what I most enjoy contented least;
Yet in these thoughts myself almost despising,
Haply I think on thee, and then my state,
Like to the lark at break of day arising
From sullen earth, sings hymns at heaven’s gate.
For thy sweet love remembered such wealth brings
That then I scorn to change my state with kings.

Olmaq, yoxsa ölmək?!

Hamletin məşhur monoloqu:

Yaşamaq, yoxsa ölmək?- sorğu bu!

Acımasız talein qırmancına dözməli,

Əzab yükünü yaralı-bükük çiyninlə çəkməli,

yoxsa, qolları çimirləyib, vuruşaraq-

Sonsuz əzablara son qoymalı?

Sonrası!? 

Sonrası göz yumub- ölmək, artıq heç?

Canımıza düşən minlərlə sarsıntıya,

Sırf ölüm yuxusu son qoyacaqsa,

Və kəsəcəksə ürəkağrımızı onun əli,

Yəni məqsəd budursa, 

talein öümlə bitməsinə bir az da sevinməli.

Ölmək, yatıb-susmaq, bəlkə də bir röya,

Ah, budur, bir röya qorxusudur bəlamız-

Can qurtulurkən bədən qəfəsindən, 

Hansı kabusun yuxumuza girəcəyindəndir hürküb-

Uzun-uzadı bir ömrə qatlaşmağımız

Yoxsa, kim dözər həyatın təhqir qırmancına,

Siyrilmiş qılıncla dincələcəyinə inanırsa?

Necə dözər qudurqanlar təhqirinə, 

qarşılıqsız sevgi acısına, gecikmiş haqqa,

Heç dərdə yaramaz utanmaz hakimlərə,

Və tələsənlərin təpiklərinə, rahat ölüm varkən?

Kim seçər naləli-məşəqqətli bu dözülməz həyatı?

Ama bəlirsiz-qorxunc bir ölümsonrası dünyadır-

Qərarı yayındırıb, ölməkdən çəkindirən şey

Ölümsonrası yurd, kimsə sınırından qayıtmadığı yurd,

Budur bəlirsiz dünyaya ayaq qoymaqdansa-

Bizi dünya acısına qatlaşdıran.

Ölümdən qorxudur cəsarətimizi tükədən

Və bollu fikirlərin beynimizə hücümudur,

Cürətimizi sarsıdıb, yayındıran.

https://www.youtube.com/watch?v=jdp6dpiK8Ko

Şekspir, 19-cu Sonnet:

Acgöz zaman, kütəlt caynağını aslanların,
Burax torpaq gözünə təpəsin canlıları büsbütün
Çək tamahdişini yirtici qaplanın çənəsindən, çək
Və yandır Zümrud quşunu öz külündə,
Ötüşdükcə fəsillərı dəyiş: -sıxıcı, sevindirici-
Və ürəyin nə istərsə dit, 
Bu tükədici torpaq, və bu vəhşi həyatda,
Boğazında yağ olsun!

Ama çəkin, gözəl alnına düşməsin sevgilimin-
Barmaq izlərin, saqın bu iyrənc cinayətdən.
Çəkmə əski qələminlə üzünə cizgilər, saqın,
Burax necə var, əsirlər boyu qalsın gəncliyi,
Və gözəllik örnəyi olsun bütün nəsillərə.
Ah, qarı dünya! sözünü tutmasan da belə, 
Onun gözəlliyi əbədi yaşayacaq şeirlərimdə...


Devouring Time, blunt thou the lion’s paws,
And make the earth devour her own sweet brood;
Pluck the keen teeth from the fierce tiger’s jaws,
And burn the long-lived phoenix in her blood;
Make glad and sorry seasons as thou fleet’st,
And do whate'er thou wilt, swift-footed time,
To the wide world and all her fading sweets;
But I forbid thee one most heinous crime:
O carve not with thy hours my love’s fair brow,
Nor draw no lines there with thine ántique pen.
Him in thy course untainted do allow
For beauty’s pattern to succeeding men.
  Yet do thy worst, old Time; despite thy wrong,
  My love shall in my verse ever live young.

Şekspir 146-ci qəzəl

Yazıq ruhum, suçlu bədənin içində əsir,
Və çapqın nəfsin caynağında titrər,

Nəçün içində hüzünlə oturdun, ac-yalavac,
Divarlarını param-parlaq bəzədiyin evin?

Beş gün kira qalırkən bu uçası qalada,
Bunca ağır xərcmi gərək ucatmağına?

Böcəklərin payına artmırmı bədəninə artdığın?
Dəyərmi böcək payına ömür sunmaq büsbütün?

Somur bədənini özün və buraxma böcəklərə,
Bu uçası qala kiçildikcə böyüyür xəzinən sənin

Sat bu keçici saatları ölməzlik mülkünə,
Yedizdir içini doyunca və burax çölünü burax.

O zaman özün yeyəcəksən bu adamyeyən ölümü,
Ölümü öldürüb də ölməz olursan o zaman.


Poor soul, the centre of my sinful earth, 
... ... ... these rebel powers that thee array
Why dost thou pine within and suffer dearth,
Painting thy outward walls so costly gay?
Why so large cost, having so short a lease,
Dost thou upon thy fading mansion spend?
Shall worms, inheritors of this excess,
Eat up thy charge? Is this thy body's end?
Then soul, live thou upon thy servant's loss,
And let that pine to aggravate thy store;
Buy terms divine in selling hours of dross;
Within be fed, without be rich no more:
   So shall thou feed on Death, that feeds on men,
   And Death once dead, there's no more dying then.