Şekspir, Sonnet 16

Ama, qansız zaman divi ilə vuruşmaqçün

Nədən seçmirsən daha etkin bir yol?

Nədən bərkitmirsən sipəri, zaman saatın boşaldıqca,

Və qorumursan özünü-

Qısır şeirimdən daha olumlu aracla?

Hələ də ömrünün bahar buludu islaq,

Nə qədər torpaq var suyuna susuz və gül tumuna ac,

Və necədə sənə güllər bəslər ürəkdən,

Rəsmindən də sənə çox bənzəyən bir nəsli.

Çay çağladıqca çay,
Öz damcından qopan çay səni uzaqlara çəkər,

Zaman fırçasından və cılız qələmimdən də uzaqlara.

Sonsuz həyat sürərsənsə, 
Nə içindəki dəyər sürər, nə dışında gözəllik.

Qazan özünü sonsuzatək, bir qadına buraxmaqla

Və çək qələminlə lövhəsinə öz rəsmini birbaşa...

But wherefore do not you a mightier way
Make war upon this bloody tyrant, Time?
And fortify your self in your decay
With means more blessed than my barren rhyme?
Now stand you on the top of happy hours,
And many maiden gardens, yet unset,
With virtuous wish would bear you living flowers,
Much liker than your painted counterfeit:
So should the lines of life that life repair,
Which this, Time's pencil, or my pupil pen,
Neither in inward worth nor outward fair,
Can make you live your self in eyes of men.
   To give away yourself, keeps yourself still,
   And you must live, drawn by your own sweet skill.