Şekspir, 12-ci Sonnet

Zamanın ötdüyünü söyləyən saatı dinlərkən,

Görürkən zil qaranlığa batmış parlar günəşi,

Və ap-ağ olmuş qara saçları,

Baxırkən soluk, solğun bənövşəyə,

Və çılpaq görüncə,

- Keçən yay, sürülərə çətir açdığı budaqların-

O qocaman ağacı,

Və boz püsgülləri arabaya yüklənincə,

Həyat dolu yam-yaşıl sünbüllər.

O zaman daha çox quşqulanır ürəyim,

Sonsuz gözəlliyinin sonsuzluğuna.

Yerimək istəməzsənsə,

Sürüyər səni zamanın tükədici əlləri.

Dizə çökür zaman önündə gözəllik, dadlılıq ,

Və bir tumun göyərdiyi hızla solur güllər.

Hansı qalxan qoruyar səni zaman dəryazından,

Boş yerini dolduracaq körpəndən başqa?

Tumundan savayı,

Yerini tutacaq yavrundan sonra!...

آندم که تیک-تاک ساعت را می شمرم

که گذشت زمان را حکایت می کند

و غرق شدن خورشید رخشنده در ظلمات شب را نظاره می کنم

وقتی به بفشه نگاه می کنم که دوران غرورآمیزش سپری شده

و سیاهی زلف را می نگرم که چگونه سپید شدند

و درخت بلندی را که زمانی چتر برگهایش سایه بان گله ها بود

و اکنون لخت و خشک، ایستاده مرده است.

و سنبلهای سبز و خرم را می بینم

و ارابه هایی که تابوت وار ساقه های خشک و نحیفشان را می کشند

آندم، به جاودانگی زیبایی ات شک می کنم

دستان فرساینده زمان تو را خواهد کشید، اگر به پا خود نروی

زیبایی و حلاوت در مقابل زمان به زانو می افتد

و گل با همان شتابی می پژمرد که دانه گل می روید.

هیچ سپری جلودار داس زمان نیست،

جز بذر تو،

جز کودکی که روزی جای تو را پر کند...

When I do count the clock that tells the time,
And see the brave day sunk in hideous night;
When I behold the violet past prime,
And sable curls, all silvered o'er with white; 
When lofty trees I see barren of leaves,
Which erst from heat did canopy the herd,
And summer's green all girded up in sheaves,
Borne on the bier with white and bristly beard,
Then of thy beauty do I question make,
That thou among the wastes of time must go,
Since sweets and beauties do themselves forsake
And die as fast as they see others grow;
     And nothing 'gainst Time's scythe can make defence
     Save breed, to brave him when he takes thee hence.