Şekspir, 15-ci Sonnet

Baxanda, Gözüm önündə gəlişib, böyüyən hər şey, Necə də gözəlliyin zirvəsinə qalxıb da, az sonra enir.... Görüntüdən başqa nədir bu geniş səhnə? Və gizlicə, alınlar yazan ulduzlar. İnsanın gəzəgənlər kimi artmasını görüb, Eyni göyün- Onu bir an itələyib, sonra geri dartdığını. Sünbüllərin ən yaşıl, Ən uzun çağında solduğunu, Və görürkən unudulduğunu o qürurlu üzlərin. O zaman, Bu sona erəsi səhnəni düşünüb, Gözümün önünə gəlir sonsuz gözəlliyin. Və solduran zamanla aşınmanın birliyi, Necə qır gecəyə çevirmək istərlər qızıl gününü. Sənə vurulduğumdandır zamanla vuruşduğum, O, zərrə-zərrə dağırtdığı gözəlliyini, Mən yenidən yaratdım şeirlə birər-birər...

وقتی نظر می کنم به آنچه که می بالد

و به کمال می رسد،

ولی تنها تا چندی می پاید،

به این صحنه فراخ می نگرم که چیزی جز نمایش نیست

جایی که بر فراز آن ستارگان

پنهانی سرنوشت را رقم می زنند

و می بینم به چشم جان که مردم چون سیارگان فزونی می یابند

و متوقف می شوند در همان آسمانی که برانگیخته شدند

و درست زمانی خشک می شود بوته های سنبل

که در اوج نشو و کمال زیبایی است

و چه زود از خاطره ها محو می شوند

آندم زیبایی بی مثال تو را مجسم می کنم

و عشوه ها در این صحنه ناپایدار

و همدستی فرسایش و زمان که بر علیه اش دسسیه کره اند

که چهره خورشیدگون تو را به گونه های قیرفام شب مبدل کنند

آندم، با تمام وجود می کوشم

-بخاطر عشق تو-

که آنچه زمان از تو می رباید

در شعرم بازآفرینی کنم...

دالغا خاتین اوغلو

When I consider every thing that grows
Holds in perfection but a little moment,
That this huge stage presenteth nought but shows
Whereon the stars in secret influence comment;
When I perceive that men as plants increase,
Cheered and checked even by the self-same sky,
Vaunt in their youthful sap, at height decrease,
And wear their brave state out of memory;
Then the conceit of this inconstant stay
Sets you most rich in youth before my sight,
Where wasteful Time debateth with decay
To change your day of youth to sullied night,
   And all in war with Time for love of you,
   As he takes from you, I engraft you new.