Şekspir, Sonnet 14

Ulduzbiliyim var düşündüyüm qədər,

Ama çeşitli bir bilgi, tam başqa.

Sezgimi ulduzlardan almam,

Bəxtinin qarasını, ağını göstərəməm,

Nə də sezəməm vəbanı,

Quraqlığı və fəsillərin gəlişin,

Və nə də çözəməm ulduzlardan birər-birər

Alnına yazılmış ıldırım, yağış-qar payını.

Şahzadələrə önər verəməm anı gəlincə,

Göylərdən oxuyaraq alınyazıların.

Oysa gözlərindən gəlir ulduzbiliyim gülüm,

Və gözlərinə baxıb doğrunu sezmə bacarığım,

Yoza bilərəm üzündəki iki sabit ulduzdan:

Tükənəsi gözəlliyindən ayrılmaz əbədi ruh-

Üzünü nəsillərlə anımsadacaq körpən varsa.

Ama, deyilsə,

Sonsuzluğunun sonu kəsin:

Gözəlliyinlə birlikdə ölür ruhun.

Not from the stars do I my judgement pluck;
And yet methinks I have Astronomy,
But not to tell of good or evil luck,
Of plagues, of dearths, or seasons' quality;
Nor can I fortune to brief minutes tell,
Pointing to each his thunder, rain and wind,
Or say with princes if it shall go well
By oft predict that I in heaven find:
But from thine eyes my knowledge I derive,
And, constant stars, in them I read such art
As truth and beauty shall together thrive,
If from thyself, to store thou wouldst convert; 
   Or else of thee this I prognosticate:
   Thy end is truth's and beauty's doom and date.