Şekspir, Sonnet 11

Ömür saatının qumu, 
Hansı sürətlə boşalırsa,

Eyni hızla dolur,

Başı üstə durduğun körpənin ömür camına.
Hilal olduqca boyun, 
Bütövləşir ayüzlü yavrun.

O zaman, qocaldığın an, 
Özününkü saya bilərsən əlbət,

Gəncliyində yaratdığın körpənin yaşın.

Burada usluluq var, gözəllik və artım,

Bunsuz axmaqlıq, qocalıq və soyuq zaval.

Sonu çatardı dünyanın, 

Hamı sonsuzluğu düşünsəydi sənin tək,

Və altmış il sürərdi tarixin yaşı.

Burax qısır qalsın miskin, kobud çirkinlər.

Ama həyatın payı gözəllərə daha bol,

Həyat gül kimi ovuc açır,
Parlar günəş görüncə.

Gözəllik möhrüsən təbiətin, 
Örnək kimi yonmuş,

Yaralt öz bənzərini, yeyilib, tükənmədən...

As fast as thou shalt wane, so fast thou grow’st

In one of thine, from that which thou departest;

And that fresh blood which youngly thou bestow’st

Thou mayst call thine when thou from youth convertest.

Herein lives wisdom, beauty, and increase;

Without this, folly, age, and cold decay.

If all were minded so, the times should cease,

And threescore year would make the world away.

Let those whom nature hath not made for store,

Harsh, featureless, and rude, barrenly perish.

Look whom she best endowed, she gave the more,

Which bounteous gift thou shouldst in bounty cherish.

  She carved thee for her seal, and meant thereby

  Thou shouldst print more, not let that copy die.