Özünün
olsun istərdim ruhun,
Ama əbədi
ruh,
Sən ölüncə
çəkib, gedər.
Böylə bir
sona dərhal hazırlaşmalı,
Məni dinlərsən,
Bir körpəyə
bağışlamalı,
Soldurmadan o
dadlı gözəlliyi.
Belə
qorunur və ödənilir gözəllik
borcu.
Sonsuz
deyilsənsə, gözəlliyinə son yox.
Axı kim
dağılmağa buraxar,
Ölümün əbədi
soyuqluğuna,
Və qışın ət
ürpədən yellərinə,
Ailə
qurmaqla qorunan evi?
Ah,
laqeyd gülüm,
Burax bir
körpə də sənindək,
Atam var-
deyə, səslənsin.
O that you were yourself! But, love, you are
No longer yours than you yourself here live.
Against this coming end you should prepare,
And your sweet semblance to some other give.
So should that beauty which you hold in lease
Find no determination; then you were
Yourself again after yourself’s decease,
When your sweet issue your sweet form should bear.
Who lets so fair a house fall to decay,
Which husbandry in honor might uphold
Against the stormy gusts of winter’s day
And barren rage of death’s eternal cold?
O, none but unthrifts, dear my love you know,
You had a father; let your son say so.
No comments:
Post a Comment