Şekspir, 10-cu Sonnet

Azacıq vicdanın varsa,
Kimsəni ürəyinə almadığını boynuna al,
Yəni öngörənliyin bu qədər qısa.

Tutalım, sevənlərin çox bəlkə,
Ama, kimsəni sevmədiyin kəsin!

Öylə ölümcül öfkələr sarımış səni,
Özünə də qəsd edə bilərsən əlbət!

Bax,
Ən böyük arzun olmalıydı yenidən qurmağı
-uçurmağa can atdığın bu gözəl ev-.

Sənə baxışım dəyişilsin deyə,
Dəyiş tanrı xətrinə, sən dəyiş.

Sevgi dururkən, gözəllik nifrətəmi yuva olmalı?
Görkəmincə olsun davranışın, mehriban və sıcaq,
Ən azı özünə qarşı bir az yumşaq,

Bir körpən olsun sənə bənzər,
Nə fərq edər,
Səndə yaşasın bu gözəllik, yoxsa səninkində?

For shame deny that thou bear’st love to any,

Who for thyself art so unprovident.

Grant if thou wilt, thou art belov’d of many,

But that thou none lov’st is most evident;

For thou art so possessed with murd'rous hate

That ‘gainst thyself thou stick’st not to conspire,

Seeking that beauteous roof to ruinate

Which to repair should be thy chief desire.

O change thy thought, that I may change my mind.

Shall hate be fairer lodged than gentle love?

Be as thy presence is, gracious and kind,

Or to thyself at least kind-hearted prove.

  Make thee another self for love of me,

  That beauty still may live in thine or thee.