Şekspir, 9-cu Sonnet

Ölümünə göz yaşı tökəcək bir duldanmı qorxdun?
Bununçünmü təkbaşına ömür sürdün?
Ama, sonsuz ölürsənsə,
Dünyanın özü sızlar dul buraxılmış kimi,
Arxanca bir döl buraxmadığınçün,
Bir dul kimi sızlayar dünya büsbütün.

Körpəsinin üzündə anımsayar,
Ölmüş ərinin üzünü bir qadın.

Dünyanın sağ cibindən sol cibinə gedir,
Yox olmur heç zaman-
Sənin itirdiyin, sovurduqların,
Ama əbədidir gözəllik itgisi,
Paslanıb-çürüyür xərclənməyən pul.

Axı necə başqasını düşünür,
Ve necə dul acısı çəkə bilər ki,
Özünə qarşı bunca acımasız olan?



Is it for fear to wet a widow’s eye
That thou consum’st thyself in single life?
Ah, if thou issueless shalt hap to die,
The world will wail thee like a makeless wife;
The world will be thy widow and still weep,
That thou no form of thee hast left behind,
When every private widow well may keep,
By children’s eyes, her husband’s shape in mind.
Look what an unthrift in the world doth spend
Shifts but his place, for still the world enjoys it;
But beauty’s waste hath in the world an end,
And kept unused, the user so destroys it.
  No love toward others in that bosom sits
  That on himself such murd'rous shame commits.