Şekspir, sonnet 22

Sən və gənclik eyni yaşda dururkən,
Qoyamaz boynuma qocaldığımı güzgülər
Ama zaman axını alnına çuxur salınca,
Qalan günlərim ölümə bədəl olsun.

Gözəlliyini paltar geyindirdim ürəyimə,
Köksündə çırpınır bilirsən,
Habelə mənim də içimdə vurur-
O candan vurulduğum ürəyin.

Biz, yaşda necə seçilə bilərik ki?

Ah gülüm, sayıq ol özündən mənimçün bir az,
Qorudum özümü, içimdə ürəyin var- deyə,
Yəni, o qədər əzizcəsinə,
Ayıq ana körpəyə sayıq olduğu qədər yəni.

Umma ürəyin dursun, ölürsə ürəyim əgər,
Xatırla ürəyimizi əbədi dəyişdik bir gün...

My glass shall not persuade me I am old,
So long as youth and thou are of one date;
But when in thee time's furrows I behold,
Then look I death my days should expiate. 
For all that beauty that doth cover thee,
Is but the seemly raiment of my heart,
Which in thy breast doth live, as thine in me:
How can I then be elder than thou art?
O! therefore, love, be of thyself so wary
As I, not for myself, but for thee will;
Bearing thy heart, which I will keep so chary
As tender nurse her babe from faring ill.
   Presume not on thy heart when mine is slain,
   Thou gav'st me thine not to give back again.