Şekspir, 130-cu sonnet

İçin-için düşününcə səssiz,
Göz önünə sərgilənmiş anıları,
Üzülürəm arayıb, bulamadığım çox şeyə,
Üzülürəm için-için,
Köhnə acılara yeni inilti qatmaqla keçən ömrə,
Yenidən suya dalır yaşını gizlədən gözlərim,
Qaranlıq torpağa dalmış əzizlərçün.

Gördüyüm qarşılıqsız sevgilərə sızlaram yenidən,
İllər öncə bitsə də aldığım yaralar,
Və inlərəm birdə görəməyəcəyim itkinlərə,
Yenidən daralar içim keçmiş yaralara,
Birər-birər, sayarkən dərdləri,
Yenidən xatırlarkən hər şeyi,
Qayıdıb sızlaram bir zaman çəkdiklərimə,
Göz yaşımla silərəm ürəyimdən iz-tozunu.

Ah gülüm, ama bir an səni düşünücnə,
Sona enir üzüntülər sankı
Qaytarır bütün itkiləri bircə sən.

When to the sessions of sweet silent thought
I summon up remembrance of things past,
I sigh the lack of many a thing I sought,
And with old woes new wail my dear time’s waste.
Then can I drown an eye unused to flow,
For precious friends hid in death’s dateless night,
And weep afresh love’s long since cancelled woe,
And moan th' expense of many a vanished sight.
Then can I grieve at grievances foregone,
And heavily from woe to woe tell o'er
The sad account of fore-bemoanèd moan,
Which I new pay as if not paid before.
But if the while I think on thee, dear friend,  
All losses are restored, and sorrows end.