Şekspir, sonnet 27 və 28

Çabalardan yorğun-arğın, yatağıma cumunca,

Yolçuluqdan düşən bədən dincəlsin bir az deyə,

O an, 

Xəyallar qanadlanır başımdan uzaqlara,

Fikirlər çabalayır bədənin çabası bitincə,

Və uzun yollara çıxan inanclı züvvar tək,

Baş götürür sənə doğru xəyalım.

Zil qaranlığa qıyılı tam açıq gözlərim

Görəməz kor kimi,

Kipriklərim yorğun,

Qıra batmış kimi hər yer zil qara.

Ama ürək gözümün önünə gəlir üzün, ap-aydın,

Sankı cəvahiratdır asılmış qorxunc qaranlıqdan,

Və gözəllədir gecə zəngisininin qarımış üzün.

Ah, səninçün, özümçündür, bir an da dincəlməz,

Gündüzləri bədənim və gecələri beynim...

Gündüzün basqısı gecələr səngiməyincə,
Canım bu azğınlıqdan necə qurtulsun ki,

Dincliyim qadağa, rahatlığım yasaq.

Gündüz qurtarmaz məni yuxusuz gecələrdən,

Və günlərin yolçuluq yorğunluğunu kəsməz gecələr

Ah bu iki düşmən, əl verib, əl sıxırlar işgəncəmə,

Biri yolçuluqla yorur,

Başqası yenə uzaqlığını anladır sənin.

Parlaq üzündən danışıram gülüm,

Gündüzün qəlbini kövrəldim deyə:

Üzünü qara buludlar tutunca, sevgilim saçar dünyaya,

Və öyürəm qaraşın gecəni, ürəyini almaqçün:

Ulduzların sönüncə,

Sinəndə qızıl kimi parlar xəyalı sevgilimin .

Ama gündüzlər yenədə üzüntümü artmaqda,

Və gecələr bir az da acımı uzaltmaqda...

Weary with toil, I haste me to my bed,
The dear repose for limbs with travel tired;
But then begins a journey in my head
To work my mind, when body's work's expired: 
For then my thoughts--from far where I abide--
Intend a zealous pilgrimage to thee,
And keep my drooping eyelids open wide,
Looking on darkness which the blind do see:
Save that my soul's imaginary sight
Presents thy shadow to my sightless view,
Which, like a jewel hung in ghastly night,
Makes black night beauteous, and her old face new.
   Lo! thus, by day my limbs, by night my mind,
   For thee, and for myself, no quiet find.

How can I then return in happy plight,
That am debarred the benefit of rest?
When day's oppression is not eas'd by night,
But day by night and night by day oppressed,
And each, though enemies to either's reign,
Do in consent shake hands to torture me,
The one by toil, the other to complain
How far I toil, still farther off from thee. 
I tell the day, to please him thou art bright,
And dost him grace when clouds do blot the heaven:
So flatter I the swart-complexion'd night,
When sparkling stars twire not thou gild'st the even.
   But day doth daily draw my sorrows longer,
   And night doth nightly make grief's length seem stronger.